Το επώνυμο της καθημερινότητας μου
το χρωστάω στον πατέρα μου,Γιάννη Κωνσταντόπουλο. Το λογοτεχνικό ετερώνυμο στη μητέρα μου Ελένη (Λέλα),το γένος Μεταλλίδη. Της είχα υποσχεθεί πως κάποια μέρα θα τύπωνα ποιήματα μου. Πριν λίγους μήνες η "Ασπόνδυλη Διαλεκτική" πήρε τον δικό της χάρτινο δρόμο. Δεν ήταν πια δυνατό να την αγγίξουν με τα χέρια τους. Μα έστω και πολύ αργά τήρησα την υπόσχεση μου. Τώρα πια δεν έχω άλλη υπόσχεση να εκπληρώσω. Όμως η ποίηση (καλή ή κακή) όπως και κάθε έντεχνη έκφραση,κατά την ταπεινή μου γνώμη,δεν είναι κάτι περισσότερο από την αναγκαιότητα κάθε κοινωνικού όντος, να διευρύνει την ταυτότητα του (ψυχικά,πνευματικά,κοινωνικά), αλλά και να επικοινωνεί με τους άλλους. Και δεν παύει ποτέ να είναι μια Μποτίλια στο πέλαγο.* Αυτή εδώ,λοιπόν,είναι η δική μου Μποτίλια καθώς ξαναμπαρκάρω με τα σπασμένα μου κουπιά,εν έτει 2013 Και φιλοδοξώ στον φιλόξενο αυτό,έστω και ηλεκτρονικά,τόπο να καθρεφτίζεται όσο πιο συχνά μπορώ η δική μου ματιά,με νέα ποιήματα αλλά και αναρτήσεις στο blog. |
|
Το ποίημα διαβάζει
ο Γιώργος Σεφέρης Μελοποίηση Η.Ανδριόπουλος
|
|
ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΧΩΡΗΜΕΝΟΙ ΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΣ ΣΥΖΗΤΗΣΙΜΕΣ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ Ή ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΚΤΑ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΣ ΣΥΖΗΤΗΣΙΜΕΣ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ Ή ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΚΤΑ